Lisette en Perry ten Hoor uit Westeremden.

Westeremden-Aardbevingen om gek van te worden. Een jaar na de beving in Zeerijp wachten nog veel Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis, zo ook Perry, Lisette, Deanne en Mare ten Hoor uit Westeremden. 

Naam: Perry, Lisette, Deanne en Mare ten Hoor
Leeftijd: 51, 50, 17 en 15 
Woonplaats: Westeremden 
Beroep: Perry heeft een eigen communicatiebedrijf, Lisette werkt bij de overheid 
Huis: Een oude woonboerderij van voor 1900

‘Als je niet oppast, kun je gek worden’

Soms doen ze alsof de aardbevingen niet bestaan. Alsof er geen vijftig scheuren in de binnen- en buitenmuren van hun verbouwde boerderij zitten. Alsof ze bij de beving van Westeremden (2008) niet wakker werden van de doffe ‘bonk!’, zoals het kennelijk klinkt als je dochter vanwege een aardbeving naast haar bed op de grond belandt.

,,Ik werd wakker toen ik al op de grond lag. En de beving was nog niet afgelopen. Ja, dat was echt een lange’’, zegt Deanne ten Hoor (17), terugdenkend aan die nacht. Ze staat in de keuken van het huis in Westeremden, een keuken die uitkijkt op de net aangelegde tuin aan de ene en het Westeremden maar aan de andere kant. Naast haar staat haar zusje Mare (15), aan tafel zitten vader Perry (51) en moeder Lisette (50).

‘Gekampeerd in eigen huis’

Er waren tijden dat het gezin Ten Hoor niet door de ramen over het water uitkeek, maar gewoon ‘door de lucht’. Omdat de hele gevel eruit lag. Omdat na diezelfde beving van Huizinge de gevel, gemetseld met leem, zo verzwakt bleek dat het te onveilig was hem overeind te laten staan.

,,We hebben een tijdje gekampeerd in eigen huis’’, zegt Lisette.

De familie heeft net het meest recente schaderapport binnen, na anderhalf jaar wachten. De vijftig scheuren die als aardbevingsschade zijn erkend, zijn grofweg van ‘na Zeerijp’. Eerder, na Huizinge, waren het er honderdtien. Die schade is hersteld. Waarop nieuwe bevingen nieuwe scheuren, onduidelijkheid en onzekerheid veroorzaakten.

Het is wachten op herstel en op versterking. Perry: ,,Alles wat ze nu herstellen is cosmetisch, want pas volgend jaar is Westeremden aan de beurt voor versterking.’’

Het ene na het andere rapport

Met andere woorden, benadrukt Lisette: ,,Wie weet wat er dan gebeurt. We hebben behoorlijk in het huis geïnvesteerd. Er is elke paar jaar wel verbouwd. We willen hier samen oud worden, maar weten niet wat ons te wachten staat. Misschien blijkt volgend jaar wel dat de versterkingsoperatie zo rigoureus is, dat alles helemaal opnieuw moet.’’

En dus doen ze soms alsof de aardbevingen niet bestaan. Om niet verstrikt te raken in het web van bureaucratie 2017 acuut onveilig werd verklaard, waarna het onderzoek naar eventuele zeldzame vleermuizen maanden op zich liet wachten. Nog altijd staat de schoorsteen fier op het dak van de woning.

‘Gaat de veiligheid van een vleermuis voor?’

Lisette: ,,Ik weet niet wát voor zeldzame vleermuis erin huist. Dan ga je toch nadenken: zou de veiligheid van een vleermuis vóór gaan? We hebben van het onderzoek nooit meer iets gehoord. Toevallig zijn we pas geleden gebeld dat ze de schoorsteen komen verwijderen.’’

Perry en Lisette prijzen zichzelf gelukkig dat ze in staat zijn de situatie soms van zich af te zetten, ondanks de aanhoudende onrust en onzekerheid. Ze hebben gezien hoe het ook kan gaan. Sterker nog, ze hoeven bij wijze van spreken maar uit het raam te kijken om ze te zien: de huizen en mensen die op instorten staan. Lisette: ,,Als je niet oppast, kun je er echt gek van worden.’’