Blaarkopfan Zwanet Faber

“Ik ben een rasechte blaarkop fan”

Westeremden-Zwanet Faber verteld ik ben geboren in Westeremden aan de Huizingeweg waar nu JW Kapper woont. Volgens mij moet ik ermee geboren zijn, ‘blaarkop bloed’. En zo ken ik er nog meer; de echte liefhebbers van de Blaarkop. Het is leuk om daar iets over op papier te zetten. Toen ik een kind was kende mijn dierenliefde amper grenzen. De kalfjes, koeien, katten en hond kregen veel aandacht en knuffels. Het verzamelen van dierenplaten liep uit de hand; de kastdeur kon niet meer dicht.

Na een fikse schifting werden alle blaarkop plaatjes gerangschikt en ingeplakt, de rest verdween in de prullenbak. Op mijn twaalfde was het eerste plakboek over blaarkoppen een feit, al spoedig gevolgd door een tweede, derde, vierde enzovoort. Anno 2010 is dat aantal de 50 gepasseerd, om nog maar te zwijgen over de vele catalogi van keuringen en zo meer. Liefhebbers wisten al gauw dat ze alle blaarkop spullen bij mij kwijt konden.

Waarom werd dat speciaal de Blaarkop? Ik ben er tussen opgegroeid, en vond het leuk dat wij blaarkoppen hadden en veel andere boeren ‘maar gewone bonten’. Nadat ik ze als kind begon te tekenen werd steeds vaker het fototoestel uit de kast gehaald. Op de fiets naar Vegter in Loppersum om zijn topkoeien aan den lijve te aanschouwen en er foto’s van te maken. Dan kreeg hij er ook een afdruk van. Als ik die koeien dan later op keuringen zag, dan wist ik precies wie was, zo vaak had ik de foto’s bekeken en in mijn hoofd geprent. Ook thuis op de boerderij Den Har werden generaties koefamilies vastgelegd om nooit meer te vergeten. Vanaf 1992 kwam ik elke zomer de koeien van Lammert en Ina Huizinga op de foto zetten, en ook steeds meer koeien van andere veehouders ontkomen niet aan mijn fotosessies. Zo krijg je zicht op meerdere dochters van stieren en die vormen mee de basis voor wat er op mijn website staat. Zo kan ik het nuttige met het aangename combineren.

Ik mag ze ook graag tekenen en schilderen, en kan daarmee de Blaarkop tot kunstobject maken. Door te exposeren kan ik ook het blaarkop verhaal vertellen. Toen ik in 2001 een stukke tekst voor het boek ‘de Groninger blaarkop’ schreef, schreef ik: ‘Koeien houden van mensen, tenminste als mensen van koeien houden. Afscheid nemen doet pijn maar is niet onoverkomelijk. Ik heb ze gemist – toen ze in 1987 verkocht werden – maar er waren koeien die mij meer misten dan ik hen. Via via kwam mij ter ore dat Hillie 17 van heimwee was gestorven. Karin 14 had het ook moeilijk, maar nadat ik haar had bezocht en een aai over de kruin had gegeven knapte ze weer op volgens haar nieuwe eigenaar. Blaarkoppen zijn rustige, aanhankelijke koeien, soms wat koppig: ze weten wat ze willen, en wat ze niet willen; ‘echte Grunnegers’.’

Nu zet ik me naast mijn ‘gewone’ werk in als voorzitter van de Blaarkop stichting en bestuurslid van de Vereniging van Blaarkop fokkers in Groningen. De Blaarkoppen, projecten en overleggen, veehouders bezoeken, mailberichten versturen en veel contacten met allerlei blaarkop liefhebbers. Om dit mooie ras een goede publiciteit en toekomst te bieden.