Bert Koster bezoekt Geertje Visser.

Mijn volledige naam is Geertje Visser-Kamminga, geboren 8-3-1953 in Middelstum. Ik was de oudste van 5 kinderen. Mijn vader was aanvankelijk boerenarbeider en werkte later in de bouw.

Westeremden-Geertje Visser-Kamminga van ontmoetingscentrum Viskenij .

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Velen maakten in die tijd een dergelijke switch toen de landbouwmachines op kwamen zetten en het werk van de boerenknechten overnamen.

Ik ben geboren aan de Kerkstraat in Middelstum. Toen ik een jaar of 4 was, verhuisden we naar Westerwijtwerd om tien jaar later terug naar Middelstum te keren aan de Trekweg. Na ons trouwen gingen we aan ‘Kerkpad’ wonen, een heel gezellig straatje in Middelstum waar onder andere ook de familie P. van Dijken woonde, onze buren, en de familie Dijkema. In 1989 zijn we naar Westeremden verhuisd. Hier wonen we inmiddels al weer 26 jaar met heel veel plezier aan de Huizingerweg met een pracht uitzicht over de landerijen. Heerlijk om de boeren tijdens de verschillende jaargetijden aan het werk te zien. We kunnen deze werkzaamheden vanuit de tuin mooi volgen.

Wat is uw burgerlijke staat?

In 1974 ben ik getrouwd met Jan (Jakob) Visser uit Westeremden. Ik leerde Jan kennen tijdens het bessenplukken bij de familie Slager in Westeremden, dit was voor mij vakantiewerk. Wat mij betreft was het liefde op het eerste gezicht. Vorig jaar beleefden we ons 40-jarig huwelijk, het is een periode geweest vol met lief en leed.

In 1974 werd Gini geboren. Zij heeft 2 kinderen, een zoon en een dochter, en ze woont tegenwoordig in Nieuw Weerdinge. Vier jaar later, in 1978 dus, werd Robert geboren, die misschien nog wel beter bekend was onder zijn bijnaam Doppie. Bekend was inderdaad, want Robert is in 2000 na een ziekbed van 3 jaar overleden aan de gevolgen van de ziekte van Hodgkin. Een bijzonder heftige tijd voor ons als gezin inderdaad.

Wat is uw voormalig beroep?

Om nu te zeggen dat ik vroeger precies wist wat ik wilde worden, kan ik niet zeggen. Na mijn lagereschooltijd heb ik eerst een jaar in een winkel aan de Florisplein in Groningen gewerkt. Dit bleek het toch niet helemaal te zijn en ik ben een opleiding tot gezinsverzorgster gaan volgen in Eelde. Eén jaar theorie, één jaar praktijk. Tot mijn 21e heb ik bij verschillende gezinnen gewerkt, soms 6 dagen in de week. Voornamelijk bij eenoudergezinnen of bij gezinnen waarbij de vrouw des huizes ziek was. Ik hielp dan mee om het huishouden draaiende te houden.

Na ons trouwen ben ik gestopt met werken en werd fulltime moeder en huisvrouw. In 1999 zijn Jan en ik de beheerders geworden van Jachin, de toenmalige dorpskroeg in Westeremden. Ongeveer in 2000 is de Stichting Viskenij opgericht omdat er vanuit het dorp de behoefte ontstond om een ontmoetingscentrum te vormen voor jong en oud voor sociale activiteiten. Jan en ik zijn benaderd om beheerders van Viskenij te worden en dit doen we nu dus alweer een kleine 15 jaar met heel veel plezier.

Ik denk dat ik wekelijks 30 uur bezig ben voor Viskenij. Bardiensten draaien, maar ook meehelpen in de keuken en uiteraard schoonmaken en bestellingen plaatsen. Er worden regelmatig activiteiten georganiseerd en waar nodig helpen we zelf natuurlijk ook mee om allerlei dingen te organiseren. Zo hebben we regelmatig een drive-in show, vond er deze zomer een tropical day plaats, inclusief de beroemde Moti, en hadden wij bij ons het Jan Spijk voetbaltoernooi. Ik vind het werk hartstikke leuk om te doen, vooral door de contacten met vele mensen. Maar af en toe is het ook wel eens zwaar hoor en merk je dat je ook niet meer de jongste bent, haha…

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Van met pensioen gaan is voorlopig geen sprake. Zolang Jan en ik er plezier aan beleven en we beiden goed gezond blijven gaan we door. Maar als één van ons om wat voor reden dan ook wegvalt, dan is het over. Ik denk niet dat ik dan in een zwart gat terecht kom en zal vaak te vinden zijn bij tal van activiteiten want ik mag graag onder de mensen zijn.

Ik vind het leuk om te lezen, ik zit op de Jeu de boules club hier in Westeremden en mag graag fietsen wanneer we op vakantie zijn. Ook hebben we een caravan in Havelte, daar zullen we tegen die tijd vast wat vaker heengaan. We hebben een mooie grote tuin, tuinieren vind ik helemaal niet erg.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Vorig jaar waren we dus 40 jaar getrouwd, dit beschouw ik als een mooie mijlpaal. We hebben geen groot feest gegeven, maar zijn met onze dochter en haar gezin in een huisje aan de Moezel geweest. Iets wat we altijd al hadden willen doen.

En de dieptepunten?

In 1997 werd er bij onze zoon Robert de ziekte van Hodgkin geconstateerd. Al snel bleek dat het om een agressieve vorm van deze ziekte ging, zonder uitzicht op herstel. We hebben uiteraard wel alles geprobeerd en uit de kast gehaald om te onderzoeken of er toch niet iets aan gedaan kon worden. Zo zijn we bijvoorbeeld met Robert naar het ziekenhuis in Amsterdam geweest. Dit was voor hem enorm vermoeiend en het bracht ook geen verbetering in zijn ziektebeeld.

Vlak voor zijn overlijden is Robert nog met zijn vriendin Marjan en beste vriend Albert met het vliegtuig naar de Canarische Eilanden geweest. Mede mogelijk gemaakt door de Stichting Daniëlla, die zich inzet voor ongeneeslijk zieke jonge mensen. De dag na zijn terugkeer is hij overleden. Voor ons is zijn ziekte en overlijden een hele zware tijd geweest. Gelukkig hadden we Viskenij waar we samen met zijn kameraden en alle dorpsgenoten een plek hadden om te praten en te rouwen.

Met Marjan hebben we nog steeds een goede band en intensief contact. Ze komt altijd nog even langs op Robert zijn verjaardag en tijdens kerst, dat vinden we mooi. Ze is voorzitter van Stichting Viskenij en Albert is penningmeester.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

In onze ontmoetingsplek maken we natuurlijk het nodige mee. Zo was het tijdens het Jan Spijk toernooi bijzonder gezellig, maar ook bijzonder warm. We hadden tijdens deze dag dan ook 2 zwembadjes met water gevuld ter verkoeling, hier werd overdag gretig gebruik van gemaakt. De gezelligheid had op den duur ook zijn uitwerking op de mensen, af en toe begon er wel iemand te slingeren dus.

Om te voorkomen dat er mensen zouden verdrinken in deze badjes, besloot Jan om ze leeg te laten lopen. Alleen ging al het water richting terras waar de mensen op den duur tot hun enkels in het water stonden. Jan vroeg toen ook nog heel onnozel wie dit gedaan had. Toen was ik helemaal slap van het lachen…

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Ik zou het eigenlijk niet weten. We zijn onlangs naar Madurodam geweest en hebben paleis Soestdijk bekeken. Ook hebben we genoten van mooie vakanties. Zo hebben we dit jaar een busreis gemaakt naar Italië, waar we o.a. Rome, Vaticaanstad, Florence en Venetië bezocht hebben. Prachtig man!

Eigenlijk willen we beiden nog wel een keer een vliegvakantie ondernemen, maar we hebben allebei last van vliegangst. Toevallig hebben we het er van het weekend nog weer samen over gehad, dat we dit misschien toch gewoon een keer moeten doen, dat vliegen!

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Nergens van, geloof ik. Nee, ook niet van het feit dat ik rook, haha. Dat zal wel iets van onze generatie zijn…

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Ondanks het verlies van Robert, ga ik toch voor een 8. In de loop van de jaren is het verdriet en verlies allemaal wat draaglijker geworden. Door Robert zijn overlijden hebben we ook geleerd om meer te genieten van kleine dingen. Zo gaan we altijd 1e kerstdag uit eten met onze dierbaren, hier kunnen we enorm van genieten.

Wilt u verder nog iets kwijt?

Ik hoop dat we ons nog een tijdje in kunnen zetten voor Viskenij want we vinden het werk heel leuk om te doen. Na het overlijden van Robert hebben we enorm veel steun ervaren van de bezoekers van deze ontmoetingsplek.

Daarbij is het goed voor de leefbaarheid van het dorp. Het is wat dat betreft mooi dat Westeremden ook nog over een eigen dorpshuis beschikt, met de beheerders hiervan kunnen we het goed vinden. Nee, we nog mooi een tijdje door hoor…